Insulinooporność najczęściej jest wykrywana przez endokrynologa. Coraz częściej również przez ginekologa, diabetologa, a czasami także przez lekarza rodzinnego. Leczyć nas może każdy z wyżej wymienionych lekarzy, oczywiście jeśli ma wiedzę i doświadczenie w temacie insulinooporności.

Insulinooporność (IO) nie jest oddzielną jednostką chorobową, ale należy do tzw. zespołu metabolicznego. Jest on diagnozowany w sytuacji, gdy u pacjenta występują: podwyższony poziom glukozy we krwi na czczo lub oporność na insulinę lub cukrzyca typu 2 oraz minimum dwa z poniższych: nadciśnienie, dyslipidemia, otyłość lub białkomocz.

„Muszę zrzucić parę kilogramów” – myślisz i wdrażasz w życie szereg zmian – zdrowa dieta, trening, zero słodyczy, regularne posiłki, picie dużo wody, pilnowanie się na każdym kroku. Mija tydzień, drugi i trzeci, a waga ani drgnie – dlaczego tak się dzieje? Co robisz nie tak?

Do napisania tego tekstu skłoniła mnie obserwacja/rozmowa z osobami, które chcą schudnąć parę kilogramów oraz moje własne doświadczenia z odchudzaniem. Zauważyłam, że jak większość osób myśli „odchudzanie” to druga myśl jaka przychodzi im to głowy to „głód”.

Parę lat temu miałam lekkie problemy z żołądkiem i postanowiłam trochę go wspomóc i osłonowo zaczęłam pić tzw. „glutka z siemienia lnianego”. Codziennie rano na czczo robiłam sobie taki kisiel i piłam. Po jakiś 2 tygodniach o jakichkolwiek podrażnieniach żołądka nie było śladu, ale postanowiłam pozostawić ten poranny rytuał – tak zapobiegawczo. Zresztą wiedziałam, że siemię jest też bogate w wielonienasycone kwasy tłuszczowe więc tym bardziej picie go codziennie wydawało mi się dobrym pomysłem.